Recenzja: „Cel za horyzontem. Opowieść snajpera GROM-u” Karol K. Soyka, Krzysztof Kotowski

Recenzje [11.07.15]

W trakcie czytania miałem wrażenie, jakby to była książka trochę o niczym. To znaczy opowiada oczywiście pewną historię, ale jakoś bez wyraźnej fabuły, która podobnie, jak tytułowy cel, leży gdzieś za horyzontem, poza zasięgiem wzroku czytelnika.

Karol Soyka to pseudonim pułkownika, który w GROM-ie służył 20 lat, czyli niemal od początku istnienia jednostki. Człowiek z bardzo bogatą historią i ogromnym doświadczeniem, ktoś od kogo można oczekiwać wielu naprawdę mocnych i trzymających w napięciu opowieści. Tymczasem ja się trochę zawiodłem po lekturze. Pułkownik opowiada lekko chaotycznie, jakby nie wiedział na czym chce się skupić. Pisze trochę o wszystkim i o niczym, jak ktoś, kto chce opowiedzieć o wszystkim naraz i w efekcie traci z oczu główny wątek. Myślę, że autor za bardzo „skacze” z jednego motywu na drugi, często wraca do wątków poprzednich. Niepotrzebnie hamuje fabułę, gdy np. z ostatniego rozdziału zawraca nas do wątku z początku książki, o którym już zdążyłem zapomnieć. W rezultacie opowieść, którą można by spokojnie przeprowadzić z punktu A do punktu B, autor poplątał, niczym wyjęte z kieszeni słuchawki. Moim zdaniem Krzysztof Kotowski, który spisał słowa Soyki mógł nieco klarowniej poprowadzić wywiad, bardziej to wszystko uporządkować, żeby całość miała ręce i nogi, a przede wszystkim narzucić jeden główny temat przewodni.

Pomijając formę, o czym jest książka? Jak już napisałem, o wszystkim po trosze. Autorzy piszą trochę o szkoleniu kandydatów na komandosów, trochę o ich akcjach, gdzieniegdzie wtrącą polityczną dygresję, jednak na niczym tak naprawdę nie skupiają się na tyle długo, żeby nazwać jakiś wątek osią przewodnią książki. Czytelnicy trochę lepiej obeznani z tematem wojskowości, raczej nie znajdą tu niczego nowego, natomiast „świeżaków” pewnie zachwycą mocne historie z operacji GROM-u, w których Soyka brał udział. Mnie bardzo spodobał się fragment, w którym autor opisuje, jak użył kamuflażu, żeby zgubić tropiących go żołnierzy wroga. Jednak, jak na książkę o działaniach komandosów, zdecydowanie brakuje tu takiego drapieżnego pazura. Myślę, że książka naprawdę miała ogromny potencjał, niestety zmarnowany. Niemniej jednak czyta się to całkiem dobrze, a to dlatego, że Soyka ma bardzo lekki i swobodny styl, którym jednak nie da się przyćmić wspomnianych już braków.

Adam Stohnij