Recenzja: "A teraz idę na maksa" Lucrezia Tresoldi

Recenzje [05.02.14]

Historia matki i jej sparaliżowanego syna. Cenne świadectwo wiary i miłości, z nieco zbyt nachalną i przesłodzoną narracją.

To pocieszające, że w dzisiejszym świecie, odrzucającym wszelkie wartości i akceptującym antywartości można znaleźć jeszcze przykłady poszanowania ludzkiej godności. Lucrezia Tresoldi, matka, której syn Massimiliano w wyniku wypadku drogowego zapadł w śpiączkę, a po dziesięciu latach zaczął odzyskiwać świadomość zdecydowała się dać świadectwo ich wspólnej walki z nokautującą codziennością. Świadectwo bardzo głębokiej miłości, determinacji i nadziei, które zdają się nie wchodzić w żadne dyskusje z głosami rozsądku.

W pewnym momencie autorka sytuację swojego syna konfrontuje z historią pewnej dziewczyny, której rodzice po wielu latach w śpiączce postanowili odłączyć córkę od aparatury podtrzymującej ją przy życiu. Znaczącym symbolem naszych czasów jest fakt, że eutanazja dziewczyny przykuła uwagę większości tamtejszych mediów, natomiast wybudzeniem Maksa zajęło się tylko kilkoro lokalnych dziennikarzy. Doskonale skomentowała to pani Tresoldi: „więcej hałasu robi jedno spadające drzewo, niż cały rosnący las”. I jest to chyba najlepsze przesłanie tej książki.

Mimo, że opowieść dotyka bardzo ważnego tematu poszanowania daru życia w naszej zdegenerowanej i odchodzącej od swoich korzeni cywilizacji, to sam styl narracyjny jest trochę męczący. Czytelnik może się poczuć się lekko zemdlony wylewem przesłodzonej czułości i niekończącymi się monologami członków rodziny, przyjaciół i wolontariuszy. Określiłbym ten styl jako bardzo „amerykański”, zbyt patetyczny, co nie przekreśla oczywiście ważnego przesłania, jakie płynie z lektury.

Adam Stohnij